yüzünü kendi suyunla yıkadığın gün
içindeki kovuğa düş
orası serin
kayalar üzerinde kır
sesin kördüğüm
aslında var sandığın
her şey hiç olmadı ki
ellerindeki neşter
arınmış gümüş rengi hayâl kaymalarında köz
al kurtar yüreğini ilkel çığlığım
şiir yerlerim içeri kanıyor
kaç kere uyanıyorum bir uykunun içine
nereye saklansam illa sobeliyorum beni
bir kent içimi durduğum bütün sokaklar soluyor
beklenmiyor olmaktan tutukluyum
iki yana düşmüş kolu salkım söğüdün
mecalini belki bin yıldır arıyorum
kaç kere söyledim de yoruldu kulağım
ben kırmızı ve acemi bir kitap ayracıyım
kaç kere söylesem yeter bilmem ki
saymayı binlercedir unutuyorum
...
çukurova sonbahara hazırlanıyor
toprak yüzlü insanlara yürüyor sarı
yalınayak derme çatma kendinlik gibi yürüyor
bulutundan önce düştü rahmet ovaya
çukurova son bahara yazıklanıyor
şiir yerlerim kanıyor
şiir kan
kapılar
pencereler
eski burunlar ve taze boya kokusu
yine en son söyleyeceğim bu ilk
pencereler
kapılar
ve şiir kan
uy an !!!
üç burası seç kendine çıkından
hangi birine gitsen
öteki hep orası...
gündüzü geceden sorma
delidir demişlerdi
zambak diye dallarını pareler demişlerdi
ay yiyor güneş içiyor
kara bir suya dönüyor öldürünce
demişlerdi
ya
olsun
ay benim güneş yarım
mavi bir suya döndün bak
mavi bir kadını içtin
çivit rengi bir yüreğin kan tutan yerlerisin
ay benim güneş yarım
gündüzü de geceyi de bilen sin
Betül Akdağ
